In wat alleen maar beschreven kan worden als een vermakelijk, zij het enigszins zorgwekkend staaltje huiselijke bijnamen-educatie, heeft een moeder onlangs ontdekt dat de vader van haar kinderen een wel heel specifieke bijnaam voor wielrenners heeft bedacht. Het moment van ontdekking, vastgelegd op camera, is een waar meesterwerk van kinderlijke onschuld vermengd met vaderlijke invloed.
Bijnaam voor wielrenners
De scène speelt zich af op een zonnige middag, waarbij moederlief, vol goede bedoelingen, haar twee jonge kinderen meeneemt voor een ontspannen fietstochtje. Fietsen met kinderen; het klinkt bijna zo idyllisch als een picknick naast een kabbelend beekje, nietwaar? De camera loopt en alles lijkt koek en ei, totdat er een wielrenner in vol ornaat langs zoeft. Het is op dat moment dat het oudste kind, ongetwijfeld een toekomstige diplomaat, zijn nieuw geleerde bijnaam debuteert: “Nog een homo!”
Papa zegt dat het een…is!
De moeder, duidelijk verrast door deze plotse uitroep, reageert met een geschokt “Wat?!” Hierop herhaalt het kind, met de onschuld van een engel en de timing van een stand-upcomedian, zijn eerdere bewering: “Nog een homo!” De moeder, nu worstelend tussen verbijstering en onderdrukte hilariteit, corrigeert haar zoon: “Dat is een wielrenner. Dat mag je niet zeggen.” Maar de jongen, onwrikbaar in zijn overtuiging, voegt eraan toe: “Maar papa zegt dat het een….is.”
Ongefilterde waarheden van ouders
Het is een klassiek voorbeeld van kinderen die de ongefilterde waarheden van hun ouders opvangen en deze op de meest ongelegen momenten besluiten te delen. Wat de vader precies bewoog om wielrenners zo te labelen, blijft een raadsel, hoewel het een bekend gegeven is dat wielrenners niet altijd de favorieten zijn op onze wegen. Misschien is het de strakke kleding, misschien de soms wat assertieve manier van rijden, of misschien, heel misschien, is het gewoon een vreemde vorm van liefde voor de sport.
Kinderen zijn als sponzen
Hoe dan ook, deze anekdote zal ongetwijfeld een favoriet worden op familiebijeenkomsten, en een herinnering aan hoe belangrijk het is om te letten op wat we zeggen rondom de kleintjes. Want zoals dit voorval bewijst, kinderen zijn als sponzen, en soms zijn ze net iets te goed in het absorberen van de bijnamen die we liever binnenskamers houden.
Check ook:
Wielrenners denken dat de weg van hun is krijgen pijnlijke realiteitscheck
