Harrie komt, na een avondje stappen, strontzat thuis. Hij laat zich voor dood neervallen in zijn bed naast zijn vrouw. Hij wordt wakker aan de poort van de hemel en Petrus zegt hem: “Harrie, je bent gestorven in je slaap”
Harrie, volledig uit zijn lood geslagen antwoord: “Dood? Ik kan niet dood zijn! Ik hou teveel van het leven! Ik wil terug naar huis!”
Petrus zegt: ” Je kunt alleen maar terugkeren als een kip.”
Harrie antwoord: “Zolang ik kan terugkeren naar een boerderij dicht bij mij thuis, is het goed!”
Zo gezegd, zo gedaan. Daar staat Harrie, bedekt met pluimen en krabbend in de grond. Een haan komt dichterbij: “Ah, ben jij die nieuwe kip?” “Hoe bevalt je eerste dag tot dusver?”
“Niet slecht” zegt Harrie de kip,”maar ik voel iets raar in mijn buik, net alsof ik ga ontploffen.”
“Je ovuleert”, legt de haan uit, “Zeg nu niet dat je nog nooit een ei hebt gelegd? Ontspan, laat je volledig gaan, dat is heel normaal.”
Harrie luistert naar de haan en enkele oncomfortabele momenten later: viola, een ei! Harrie loopt over van emotie na zijn eerste kennismaking met het moederschap. Met volle overgave legt hij nog een tweede ei. Terwijl hij zich klaarmaakt om ook nog een derde ei te leggen, voelt hij een harde klap op zijn hoofd en hoort hij zijn vrouw roepen: “Harrie, wordt wakker, je ligt in bed te schijten!”