We hebben vaker gesprekken laten zien die een onverwachte wending nemen. We duiken vandaag in een onschuldig ogend Whatsapp-gesprek dat veranderde in een scène rechtstreeks uit “Lord of the Flies”, maar dan met stedelijke millennials, poezen en een felbegeerde residentie in het Hartje Pijp te Amsterdam.
Oppas voor de poezen
Ons verhaal begint met Chloe, een avontuurlijke ziel die besloot dat haar katten meer gezelschap verdienden terwijl zij op vakantie was in Ibiza van 1 tot en met 15 juni. Met de belofte van een gratis verblijf in haar “huisje” (laat ons niet lachen, het is Amsterdam), lanceerde ze een oproep in haar vriendengroep. De ruil leek zo simpel: jouw gezelschap voor mijn poezen, mijn appartement als jouw tijdelijke koninkrijk.
Niet genoeg vertrouwen?
Maar nee, dit is geen sprookje, lieve lezers, en Dali trapte er met beide ogen open in. Met de precisie van een horloge reageerde hij om 15:17, 15:22 en nogmaals om 15:26, kennelijk bezorgd dat Chloe niet genoeg vertrouwen in hem had om alleen op haar heiligdom te passen. Want, hoe durft ze zelfs te suggereren om er een loting van te maken? Het idee alleen al!
Huis als een ‘hoofdprijs’
Enter Noa, onze kleine filosoof, die het nodig vond om Chloe’s idee van haar huis als een ‘hoofdprijs’ aan te kaarten. Nou, Noa, laten we even eerlijk zijn: twee weken in de Pijp is als het winnen van de postcode loterij voor iedereen die zich geen eigen huis kan veroorloven in de huidige woningmarkt.
Verwensingen en beledigingen
Maar toen kwam Olivier, onze held, die besloot om de term “bezemkast” te gebruiken. Nu, dat ging niet goed over bij onze goede oude Chloe, die klaarblijkelijk heel gevoelig is als het om haar poezen en het formaat van haar appartement gaat. Haar reactie? Nou, laten we zeggen dat ze niet bepaald het toonbeeld van zelfbeheersing was. Wat volgde was een tirade die je zou verwachten in een soapserie die zich afspeelt in een middelbare school – inclusief verwensingen en beledigingen die de lucht blauwer kleurden dan een Smurfenconventie.
Chloe heeft de groep verlaten
En toen Olivier, onze allergische vriend, probeerde nog de lucht te klaren met een “grapje“, maar Chloe had al de thermonucleaire optie gekozen. Het werd persoonlijk, het werd lelijk, en het werd uitermate ongemakkelijk voor iedereen die het ongeluk had om nog in die chat te zitten. Het hoogtepunt, of beter gezegd het dieptepunt, kwam toen Chloe, in een klassieke mic-drop beweging, de groep verliet. Daar ga je dan met je ‘gezellige’ groepschat en een achtergelaten Dali die nog steeds niet weet of hij nu wel of niet op die poezen mag passen.
Een simpele vraag over poezenoppas
Dus daar hebben jullie het, beste lezers. Een les in hoe je niet moet reageren op een simpele vraag over poezenoppas. Als je denkt dat jouw groepschats dramatisch zijn, denk dan nog eens aan dit pareltje en voel je een beetje beter. Ondertussen gaan we even wat popcorn pakken, want iets zegt ons dat dit nog niet het einde is van de saga van Chloe en haar poezen.
Check ook:
