Het was een doodgewone dinsdagavond, tot een onverwachte WhatsApp-melding de rust verstoorde. Wat volgde was een episch gesprek dat bijna voelde als een modern toneelstuk: vol misverstanden, herhalingen, en een indrukwekkende hoeveelheid passieve agressie. Laten we deze prachtige chaos samen ontleden.
Geluidsoverlast buren muziek
De buurman, duidelijk in een filosofische bui na een paar borrels, stuurt een prikkelende vraag: “Is er soms een feestje?” Een redelijk begin, zou je denken. Maar direct daarna: “Flink kabaal bij jullie.” De ontvanger van dit bericht – laten we hem voor het gemak ‘De Rustige Jazzliefhebber’ noemen – kijkt verbaasd naar de televisie. Wat kabaal? De enige geluiden die hij hoort zijn zachte jazztonen, die zo kalmerend zijn dat ze eerder een slaapmeditatie zouden verstoren dan iemand boos maken.
Kalmerende jazz als vijand
De Jazzliefhebber probeert beleefd te zijn: “Ik denk dat u de televisie hoort, maar dat is juist kalmerende jazz die we op hebben staan.” Hij voegt er zelfs een link bij, alsof hij wil zeggen: “Zie je? Het is niet eens mijn eigen muziek. Het is YouTube-verantwoorde, internationale, stressverlagende jazz. Dit is praktisch meditatief.” Maar nee, de buurman, die inmiddels waarschijnlijk een tweede of derde drankje heeft ingeschonken, is niet overtuigd. Hij blijft vasthoudend: “Doe je het zachter?”
Een nieuwe wending
De Jazzliefhebber zet de muziek nóg zachter en vraagt zich af of hij misschien per ongeluk voor een underground rave wordt aangezien. Maar de toon verandert. De buurman, inmiddels emotioneel betrokken bij dit hoortoestel-dramaverhaal, stuurt plots een vurige: “Moeite met lezen???” Pardon? Lezen? De Jazzliefhebber is nog maar net op de helft van zijn biertje en moet nu blijkbaar gaan dealen met een soort auditieve samenzweringstheorie. Maar goed, hij blijft beleefd: “Het staat extreem zacht nu.”
Het vrachtvliegtuig
Hier wordt het kunst. De buurman beschrijft wat hij hoort: “Het geborrel en gebrom komt mijn hoortoestel binnen als een vrachtvliegtuig dat langs mijn gezicht suist.” Een vrachtvliegtuig? Geborrel en gebrom? Het is jazz, geen Formule 1-uitzending! Je begint je bijna af te vragen of de buurman niet gewoon last heeft van zijn koelkast. Of zijn geweten. De Jazzliefhebber probeert nog een laatste keer te pleiten voor redelijkheid: “Dan denk ik dat u iets anders hoort. Kan niet namelijk.” Maar de buurman is nu in de strijdmodus en laat een schokkende uitspraak los.
Het expertise center
En toen, alsof hij zelf ook besefte dat hij misschien een beetje dramatisch bezig was, gooit de buurman het over een andere boeg: “Het is niet jouw fout. Ik ga voor een her-instelling langs het expertise center.” Een her-instelling?! Heeft hij het over zijn hoortoestel, zijn hersenen, of zijn leven in het algemeen? Het blijft vaag. Maar voor een kort moment lijkt de storm te zijn gaan liggen.
De climax
Net als de Jazzliefhebber denkt dat hij het conflict heeft opgelost door simpelweg de televisie uit te zetten, valt de buurman hem alsnog aan. Hè? Dit was toch opgelost? Gelukkig komt er een snelle verduidelijking: “Even met mijn broer. Sorry! Allemaal voor iemand anders, niet aan jou.” Dus… was dit hele gesprek een soort onbedoeld WhatsApp-gijzeldrama? Heeft de buurman per ongeluk zijn innerlijke monoloog live naar de Jazzliefhebber zitten sturen? Niemand weet het.
Beter niet via WhatsApp
We kunnen allemaal iets leren van dit verhaal. Bijvoorbeeld dat kalmerende jazz blijkbaar ook als martelwapen ingezet kan worden. Of dat vrachtvliegtuigen en hoortoestellen misschien slecht samengaan. Maar vooral: dat sommige gesprekken beter niet via WhatsApp gevoerd worden. De Jazzliefhebber? Die zit nu in stilte. Niet omdat hij bang is voor de buurman, maar omdat hij weet dat zelfs kalmerende jazz een onvermoede vijand kan worden in een flatgebouw vol verrassingen.
Check ook:
