Er is een flinke discussie losgebarsten over de prinses Alexia anorexia-speculaties na een ogenschijnlijk onschuldige fotoreeks van de Dutch Grand Prix in Zandvoort. Op sociale media ontstonden reacties op Alexia’s uiterlijk, waarna De Oranjezondag van Hélène Hendriks het onderwerp oppakte. De tv-commentaren van Hendriks en Jack van Gelder leidden direct tot stevige kritiek vanuit media en opiniemakers, die dit soort publiekelijk speculeren ronduit ongepast noemen.
- Aanleiding: Zandvoort, foto’s en snel oplopende reacties
- Wat er op tv gebeurde
- Ophef
- Wat Hester Zitvast zegt — en waarom dat binnenkomt
- Gericht aan de talkshowtafel: ‘Gewoon niet doen’
- De context: van social media naar televisie
- Waarom dit volgens Hester niet onschuldig is
- De bredere les: praat over media-ethiek, niet over lichamen
- Tijdlijn in het kort
- Bespreek de ethiek
Tekst loopt verder onder de video
Aanleiding: Zandvoort, foto’s en snel oplopende reacties
De fotoreeks van de Dutch Grand Prix liet Alexia zien in een oversized blazer, korte rok en hoge laarzen. Stijlvol, passend bij de setting – en onmiskenbaar zichtbaar. Complimenten stroomden binnen, maar ook kritische en ronduit nare comments. De redactie die de beelden deelde, moest ingrijpen en riep op tot respectvolle comments om body shaming te stoppen. In die mix van waardering, zorgen en sensatie ontstond een frame waar de term prinses Alexia anorexia steeds vaker opdook, soms als pure clickbait. De toon verhardde snel.
Wat er op tv gebeurde
In De Oranjezondag zei Hélène Hendriks dat ze “schrok” van de foto en wees op Alexia’s benen. Jack van Gelder reageerde met woorden als “dun” en “een beetje X-beentjes”. Ze stelden geen diagnose, maar hun manier van bespreken haakte wél in op het online gesprek dat al gaande was. En daarmee, of het nu zo bedoeld was of niet, schoof de tv-uitzending het debat over prinses Alexia anorexia een flinke stap vooruit.
Ophef
De ophef rond de Zandvoort-foto’s en het daaropvolgende gesprek in De Oranjezondag kreeg een nieuwe lading door een felle column van Hester Zitvast (VROUW/De Telegraaf). In plaats van wéér te praten over uiterlijk of “prinses Alexia anorexia”, legt zij de vinger op de zere plek: media-ethiek, verantwoordelijkheid en de impact van losse opmerkingen op een jonge vrouw. Hieronder het debat, maar dan door de bril van Hester—met haar woorden centraal.
Wat Hester Zitvast zegt — en waarom dat binnenkomt
Hester draait niet om de hete brij heen. Haar kernboodschap: diagnostiek en insinuaties horen niet thuis op de bank, laat staan op nationale televisie.
“Je hoeft je diagnose niet zonder enige vorm van achtergrondkennis en opleiding vanaf de bank te stellen. Je hoeft niet te reageren. Je hoeft niet zo lelijk te doen, deze meiden zijn net zo kwetsbaar als menig andere jonge vrouw. Zeg het tegen je moeder of je partner. Vertel het je hond of je kat en ga weer door met je leven. Voorkom in elk geval op elke manier dat je ’oprechte’ zorgen bij die meiden terechtkomen.”
Met die passage zet ze de toon: zorgelijkheid zonder context kan meer schade aanrichten dan helpen. Het gaat haar niet om het smoren van elk gesprek, maar om hoe en waar je dat gesprek voert.
Gericht aan de talkshowtafel: ‘Gewoon niet doen’
In haar vervolg richt Hester zich expliciet tot de presentator en tafelgast van De Oranjezondag:
“Hélène Hendriks, Jack van Gelder: Gewoon niet doen, dat openlijk op tv ’schrikken van iemands uiterlijk’. Er staat daar een jonge vrouw zonder overgewicht. Dan ben je niet meteen ernstig ziek hè? Wat denk je er dan aan bij te dragen door er op social media of op televisie over te speculeren? Laat dat nou. We hebben deze familie ontmenselijkt en vogelvrij gemaakt voor commentaar. Alsof ze geen gevoel hebben en niets meekrijgen van alle opmerkingen.”
Hier legt Hester de nadruk op het effect van zulke gesprekken: het legitimeert speculaties, vergroot het bereik en normaliseert het idee dat je over iemands gezondheid kunt gissen zonder kennis van zaken.
De context: van social media naar televisie
Wat als een mode-moment begon—foto’s van Alexia in een blazer, rok en laarzen tijdens de Dutch Grand Prix—sloeg op social media om in een debat over haar silhouet. Moderatoren riepen snel op tot respect, juist om body shaming te voorkomen. In die gevoelig geladen sfeer haakte De Oranjezondag in, met woorden als “dun” en “een beetje X-beentjes”. Volgens Hester is dát precies het punt waar media een keuze hebben: meeliften op de buzz óf verantwoordelijkheid nemen en de speculatieve laag vermijden.
Waarom dit volgens Hester niet onschuldig is
- Stigma en schade: Zonder context een label suggereren voedt stigma rond eetstoornissen en raakt mensen die daadwerkelijk worstelen met hun gezondheid.
- Machtspositie tv: Wat aan een talkshowtafel gezegd wordt, klinkt zwaarder en reikt verder dan een losse comment online.
- Jonge doelgroep: Publieke speculatie treft jonge vrouwen harder; het frame blijft hangen, ook als er geen enkel feit onder ligt.
De bredere les: praat over media-ethiek, niet over lichamen
Hesters lijn is helder: als je iets wilt bespreken, maak het dan een gesprek over normen, framing en verantwoordelijkheid. Vraag: wat is de publieke meerwaarde? Draagt dit bij aan begrip, of vergroot het alleen de ruis? Door de focus te verleggen van iemands lichaam naar het mechanisme áchter de rel, bied je publiek houvast zonder persoonlijke grenzen te overschrijden.
Tijdlijn in het kort
- Zandvoort-beelden: Aandacht en uiteenlopende reacties op sociale media; moderatie vraagt om respect.
- Tv-bespreking: De Oranjezondag benoemt de foto’s en Alexia’s benen, wat de discussie verder opstuwt.
- Column Hester Zitvast: Felle kritiek op het publiek speculeren over gezondheid en uiterlijk; oproep tot zelfbeheersing en respect.
- Naslag en duiding: De discussie verschuift van het lichaam van Alexia naar de vraag wat media wel/niet zouden moeten doen.
Bespreek de ethiek
Met haar scherpe citaten verlegt Hester Zitvast de aandacht van “hoe ziet ze eruit?” naar “wat is de verantwoordelijkheid van media en commentatoren?”. Haar boodschap aan Hélène Hendriks en Jack van Gelder is eenvoudig én moeilijk tegelijk: niet doen—niet schrikken op tv, niet speculeren, niet medicaliseren zonder kennis. Daarmee biedt ze een helder kompas: bespreek de ethiek, niet het lichaam. Dat is beter voor het publiek debat, en vooral menselijker voor wie onderwerp van gesprek is.
