Een recente ontdekking van methaangas op Mars door NASA’s Curiosity Rover heeft de wetenschappelijke gemeenschap in rep en roer gebracht. Methaan, een gas dat doorgaans door levende organismen op aarde wordt geproduceerd, is geconstateerd in de Gale Crater en vertoont verrassende dagelijkse en seizoensgebonden schommelingen. Deze waarneming heeft tot speculaties geleid dat er mogelijk buitenaards leven op de Rode Planeet aanwezig is. Wat zou dit voor ons begrip van het universum betekenen?
Buitenaards leven op Mars
Hoewel NASA nog geen leven op Mars heeft gevonden, denken wetenschappers dat de bron diep in de grond zit. Het team heeft gesuggereerd dat methaan onder gestold zout zou kunnen zitten en alleen naar buiten sijpelt wanneer de temperaturen op Mars stijgen – of wanneer Curiosity over de korst rolt en deze scheurt. Op aarde is deze eenvoudige molecule, die bestaat uit één koolstofatoom en vier waterstofatomen, meestal een teken van leven: gas dat door dieren wordt doorgelaten als ze voedsel verteren.
NASA’s Curiosity Mars Rover
NASA’s Curiosity Mars Rover zwerft al sinds 2012 over het oppervlak van Mars en in al die tijd was het meest verbijsterende dat hij vond een gestage stroom methaan uit Gale Crater. De plek in Gale Crater waar methaan uitkwam was de enige plek op de planeet waar Curiosity het gas heeft gedetecteerd. Maar Curiosity heeft geen koeien op Mars gezien en ook geen mensen die net een grote portie kool hebben gegeten. In laboratoriumexperimenten die de omstandigheden van Marsbodem nabootsen, konden wetenschappers simuleren wat er mogelijk aan de hand is. Na lange tijd borrelen zouten op van diep onder het rotsachtige, stoffige oppervlak van de planeet, een substantie die bekend staat als ‘regolith’.
Giftig
Deze zouten worden perchloraten genoemd en zijn overvloedig aanwezig op Mars. De perchloraten, die giftig zijn, zijn overvloedig aanwezig in het ijs dat zich onder het oppervlak van de planeet bevindt. Zoals ijs doet wanneer er te weinig atmosfeer is, verdampt dit ijs geleidelijk. En terwijl deze zoute damp door het regoliet filtert, laat het een beetje van zichzelf achter. Wanneer genoeg van deze zouten zich ophopen in het regoliet, vormen ze een soort schelp – zoals zand op het strand wanneer het opdroogt tot een brosse korst, of zoals de koffieprut die achterblijft na het zetten van een espresso.
Permafrostgebieden
Op Mars kan zo’n proces op natuurlijke wijze gedurende lange tijd plaatsvinden in de ondiepe permafrostgebieden, en het kan mogelijk zijn dat zich voldoende zout ophoopt in de toplaag om een afdichting te vormen,’ schreven de wetenschappers achter het nieuwe onderzoek, dat is gepubliceerd in het tijdschrift JGR Planets. Op hetzelfde moment dat de zoute damp opborrelt, borrelt er ook methaan op.
Een mysterie
De bron daarvan blijft een mysterie. Het zou afkomstig kunnen zijn van een of ander levend wezen, of van geologische processen onder het oppervlak van de planeet, die nog steeds onzichtbaar zijn voor menselijke wetenschappers. Waar het ook vandaan komt, het komt vast te zitten onder deze zoutkorst. Door verschillende concentraties perchloraten door het gesimuleerde Marsregoliet te pompen, ontdekten wetenschappers dat drie tot 13 dagen lang genoeg was om deze ondoordringbare korst te vormen. Er was ook een concentratie van 5 tot 10 procent perchloraat nodig om een vaste zoutkorst te vormen.
Methaanmetingen
Ze pompten neongas omhoog onder de korst, als vervanging voor methaan, en bevestigden dat de laag stevig genoeg was om er gas onder te houden. Maar als de temperatuur van de planeet op bepaalde momenten van de dag of in bepaalde seizoenen stijgt, breekt deze korst en komt het methaan vrij. En op dat moment zou Curiosity methaan in de lucht detecteren. Het is echter niet alleen de temperatuur die de korst kan doen barsten. De korst is waarschijnlijk ongeveer twee centimeter dik, iets minder dan een centimeter. En Curiosity is zwaar genoeg om er doorheen te breken als hij over de planeet rolt, schreef het team achter het onderzoek.
Om deze hypothese te testen, zou het nuttig zijn om methaanmetingen te doen wanneer de rover net aankomt op een locatie met overvloedige kenmerken met een hoog zoutgehalte (zoals zoutaders),” schreven ze. Een andere test zou zijn om te proberen Martiaanse lucht binnen te krijgen terwijl je in het zoutrijke oppervlak boort. NASA heeft zo’n experiment nog niet geprobeerd.
Check ook:
NASA deelt wanneer ‘asteroïde die iedereen miljardair kan maken’ op aarde aankomt