Het moment was klein, maar raak: Astrid Holleeder vertelde bij RTL Tonight hoe ze tóch af en toe naar buiten kon, in de periode dat ze jarenlang in de anonimiteit leefde vanwege dreiging van haar broer, topcrimineel Willem Holleeder. Niet als zichzelf, maar via een levensechte vermomming. De zus van Willem Holleeder liet beelden zien van haar alter ego: een oudere, kale man met bril. Geen grap, geen gimmick — pure noodzaak. En precies daarom schuurde één opmerking aan tafel: “wat leuk”. Leuk? Voor wie dan?
Tekst loopt verder onder de video
Wat Astrid Holleeder liet zien ging verder dan een petje en zonnebril. Denk aan special-effects make-up, protheses, een andere kaaklijn, zelfs een aangepaste hals. Daarbovenop kwam gedrag: anders lopen, anders kijken, niet te lang op één plek blijven. Zo werd de vermomming geloofwaardig genoeg om onopgemerkt de supermarkt in te lopen of een afspraak te halen. Het kostte tijd, geld en energie — elke keer weer. En ja, vooral de ogen verraden je, zei ze. Dus ook dáár moest iets mee gebeuren.
Misplaatste opmerking
Aan tafel werd, half luchtig, gezegd dat zo’n vermomming “wat leuk” kan zijn. Je hoort het en snapt tegelijk waarom de reacties online loskwamen. Leuk is iets wat je kiest: verkleden op een themafeest, een rolletje spelen in een serie. Dit was geen keuze, dit was overleven. Voor de zus van Willem Holleeder betekende het: jezelf elke keer uitgummen om zonder dreiging naar buiten te kunnen. Het is begrijpelijk dat een talkshowmoment soms licht wil blijven, maar hier voelde die lichtheid misplaatst. Dat is geen aanval op de persoon die het zei — wel een begrijpelijke grens die kijkers voelden: noem noodzaak niet “leuk”.
Waarom deze aanpak nodig was
De achtergrond kennen we: na haar verklaringen in de strafzaak tegen haar broer leefde de zus van Willem Holleeder jarenlang met strikte beveiliging en veel onzekerheid. Toch moet ook dan het leven door. Boodschappen, familiebezoek, even buiten zijn. Een subtiele truc werkt dan niet; herkenning gaat razendsnel. Daarom werd de vermomming een systeem: zorgvuldig op, zorgvuldig af, en ondertussen letten op routes, timing en routine. Het doel was simpel en menselijk: even vrij bewegen zonder constant het gevoel te hebben bekeken te worden.
Publieke reacties en het grotere plaatje
Onder de Instagram-post van RTL regenden de reacties. Veel respect, veel bewondering. En tegelijk: verbazing over die ene, luchtige zinsnede. Dat is eigenlijk heel logisch. Verhalen als dat van Astrid Holleeder laten zien wat onzichtbaar blijft als we praten over veiligheid: de prijs van leven “onder de radar”. Een vermomming klinkt spectaculair, maar staat symbool voor iets kleins en kostbaars: zelf je dag kunnen indelen zonder angst om herkend te worden. Dát is de kern, niet het spektakel.
Wat nemen we hiervan mee?
Misschien dit: het verhaal van Astrid Holleeder vraagt om nuance. Aan de ene kant is er de technische fascinatie — hoe maak je iemand écht onherkenbaar? Aan de andere kant is er de menselijke laag: hoe leef je als je voor je basisvrijheid moet schuilen achter siliconen, schmink en een andere manier van lopen? En hoe praten we daarover met respect, ook in een snelle talkshowsetting? Humor en luchtigheid hebben hun plek, maar noem een noodoplossing geen “pretje”.
Check ook:
